"Na capital de Islandia hai dous cines: o Cine Vello e o Cine Novo. (...)
O
rapaz ve todas as películas que chegan ao país. Polo xeral vai aos dous cines o
mesmo día e a maioría dos filmes veos tantas veces como lle é posible.( P.25)"
O pasado 20 de Febreiro comentamos un dos libros máis apaixonantes deste
ano: O rapaz que nunca existiu,
de Sigurjón Birgir Sigurðsson, alias Sjón. Premio da Literatura de Islandia en 2013, foi magnificamente traducido ao galego por
Elias Portela.
E encantounos. Sorprendeunos. Porque unha obra moi curta, apenas 150
páxinas, atrae a atención desde os primeiros epígrafes e descóbrenos a atmosfera particular que se
vive en Reykjavik, no outono de 1918, cando
está a piques de rematar a Primeira Guerra Mundial, e á cidade chega o andazo da mal chamada "gripe española".
E faino dende a ollada dun adolescente homosexual, fascinado polo cinema e
por unha rapaza que percorre a cidade
nunha motocicleta Indian.
O libro estrutúrase en trinta capítulos moi breves, que son outras tantas escenas de película. Porque o cinema impregna
toda a obra, dende a linguaxe poética e surrealista, ata a vida de Main, orfo
desde os seis anos, recollido por unha tía avoa coa que establece unha
respectuosa relación de afecto mutuo.
Naquela sociedade, rexida por unha burguesía comercial, estase a construír
un novo Estado coas vellas normas; do seu seo vai xurdir, porén, un mundo novo.
Nese proceso desempeña un papel fundamental a
sétima arte e as dúas salas de proxección da cidade. Nelas espállase a doenza e
reúnense os familiares das vítimas nunha mestura de evasión da realidade e de
solidariedade cando remata a epidemia.
Convertido en cineasta, cun nome novo,
volta a Reykjavik, once anos despois, o rapaz que
nunca existiu …
Ningún comentario:
Publicar un comentario