FLORILEXIO DE LIBROS


Dende que se oficializou o nomeamento de Ana Romaní como nova Académica da Lingua Galega  tentamos buscar unha data para transmitirlle os nosos parabéns,  invitándoa a compartir unha das nosas reunións,   lendo unha antoloxía dos seus versos e comentándoa con ela. Pero compromisos profesionais fixeron que a xuntanza se adiara ata o curso próximo.

Por iso decidimos que nesta última convocatoria do ano cadaquén presentara un libro, ou expuxera a súa opinión sobre algunha das suxestións feitas ao longo do curso. 
O noso lector, historiador, prometera darnos a coñecer  A rebelión dos servos  de J. Casanova, aínda que finalmente non puido vir. Unha das lectoras fixo a crítica de  La banda de los niños  de Saviano, que non lle gustou. Outra propuxo Fiesta en la madriguera  de J.P. Villalobos, unha primeira novela moi breve pero intensa. A terceira prestounos   Deixe a súa mensaxe despois do sinal, de A. Portalbes, de fácil lectura, que lle encantou. Houbo ademais outras recomendacións: Una ciudadana ejemplar , Lidia Chukóvskaia, de S. Petrovna,  El orden del día de E. Vuillard , Madona con abrigo de piel  de S.Ali e La isla secreta de  X. Moret.  Todas elas,  unidas á La casa de cristal de Simon Marwer, 4,3,2,1 de Paul Auster, Comunidad de Ann Pachet, Ronda nocturna de Sara Waters, El hombre que amaba a los perros e Herejes de Leonardo Padura, e os poemas de Ana Romaní poden alegrarnos moitas horas do verán. 
E de aí quizá saia tamén  parte da escolma do ano próximo.  
Bo verán a todas as lectoras e lectores!

LUMES de Ismael Ramos


PECHANDO O CÍRCULO:
Neste Maio de Letras, o Club de Lectura "María Mariño" decidiu non mirar ao pasado, senón ao porvir. Non celebrar escritores mortos, senón cheos de vida, de proxectos, de ilusións. E "da casa". Maio foi o mes de Lumes e de Ismael Ramos, o rapaz que hai dez anos non perdía unha sesión do Club de lectura de Carlos Maquieira "O conto de nunca acabar" neste I.E.S. "Virxe do Mar, e que hoxe ten dous libros de poesía publicados (e unha plaquette), figura en diversas antoloxías da Poesía Galega , recolle premios e recoñecementos a esgalla e é convidado a recitar os seus poemas alén das nosas fronteiras galegas. O conto de nunca acabar foi  a"apócema máxica" que consolidou a súa eclosión poética. 
As memorias dos Clubs de lectura do noso I.E.S. están cheas de fotos de Ismael Ramos, recollendo Premios Minerva, Anxel Casal, organizando o Día da Poesía en 2011, levando as rendas do Club de rapaces,  asistindo ás reunións do María Mariño ou representando ao Centro na primeira reunión dos Clubs de lectura que convocou en Santiago a coordinadores e alumnos, aló polo ano 2011. 
 
Por iso é  para nós un orgullo telo nesta mesma Biblioteca, comentando a súa obra Lumes, da editora Apiario, que recibiu o premio á mellor obra editada en Galicia, na III edición do Libro galego, pola "elegancia minimalista desta obra en particular, que brilla dunha forma especial nun traballo de edición impecable", en palabras do xurado.  Escoitalo evocar a importancia da estrutura dun libro, do peche final de cada poema, da escrita demorada no tempo, das lecturas, relecturas e  correccións posteriores é un auténtico pracer. Como o é tamén  preguntarlle por influencias e poemas concretos, intentar satisfacer, coma sempre, a curiosidade de canta autobiografía se esconde en cada un, discutir sobre a tristeza que parece impregnar o libro, na opinión dalgunhas lectoras, e a ansia de loita e resistencia que Ismael prefire resaltar.

A reunión foi un éxito. E pechamos o círculo: un lector convertido en prezado escritor. Velaí o valor dos Clubs de lectura.

FEIRA DO LIBRO DE TORINO


Unha das nosas lectoras estivo, tamén en Maio, na Feira do Libro de Torino. E volveu abraiada. Da cantidade de nenos que alí había, con mestras e mestres e espazos especiais para eles,  editoriais de diversos países, e moitísimo público. Espazos para conferencias, e a presenza de escritores, como Michela Murgia, a autora de La acabadora, que tanto nos gustara hai anos. Espectaculares os carteis que anunciaban o evento e as postais
de libros editados.


LA RIDICULA IDEA DE NO VOLVER A VERTE, de Rosa Montero


"Escenas que son islas de emoción candente" (p. 15)

 A véspera de S. Marcos comentamos, nunha reunión un pouco sosa, a que para algunha de nós foi a mellor lectura deste ano: La ridícula idea de no volver a verte de Rosa Montero. 
 Publicado por primeira vez en 2013, é un libro de difícil clasificación, cun gran traballo de documentación previo, escrito nunha prosa lírica e intimista que resulta , ao mesmo tempo, moi próxima ao lector, non só por expresións da lingua familiar ("Guau", "Cáspita", ¡Cielo santo!,…) senón porque este se sinte implicado directamente na narración: "Ah, pillina: despues de todo, a nuestra empollona le gustaban guapos" "¿No crees que ...? "te suena de algo esto?"
 Nin libro de memorias, nin novela nin (auto)biografía, nin discurso sobre o dó, La ridícula idea de no volver a verte supera todos eses límites para, a partir do diario que Marie Curie escribiu ao ano seguinte da morte accidental do seu home, reflexionar sobre a perda, a amizade, as dificultades ás que se enfrontan as mulleres na vida cotiá, a desigualdade de xénero no ámbito científico, achegándonos, simultaneamente, "escenas que son islas de emoción candente", porque Rosa Montero logra verbalizar e atopar nese tempo de sufrimento feixes de luz que o iluminan.
 A través destas páxinas descubrimos unha Marie Curie fascinante, valente, case mística por momentos e volcán de paixóns noutros, a miúdo desde hashtgas que encantan a algunhas e lectoras e outras detestan, e indican os leitmotiv da obra: #LugarDeLaMujer, #HonrarALosPadres, #HacerLoQueSeDebe, #Ligereza, …
 Cada capítulo ven, ademais, encabezado por un título que en ocasións encerra imaxes de enorme forza expresiva, auténticos versos ou posibles títulos de contos para nenos, que reflicten toda a tenrura e as aparentes contradicións das vidas destas dúas mulleres extraordinarias: "Pájaros con las pechugas palpitantes", "Radiactividad y mermeladas", "La bruja del caldero", "Una cuestión de deditos" , "Pero me esfuerzo" son algúns dos rótulos deste libro que consegue emocionar plenamente ao lector. Literatura en estado puro, para afrontar o mundo, porque como di Rosa Montero, citando a Fernando Pessoa:
 "La literatura, como el arte en general, es la demostración de que la vida no basta" (op. Cit. p. 32.)